In onze opleiding tot stembevrijder maken we onze studenten vaak bewust van doe-het-zelf gedrag. In dit deel van de wereld wordt ons van jongs af aan geleerd om de dingen die we doen en meemaken alleen aan te kunnen. Onafhankelijkheid staat hoog in het vaandel als teken van kracht en vrijheid.  Maar is dat wel zo vrij en is dat wel zo krachtig? Ligt vrijheid niet veel meer in ons durven verbinden juist daar waar we ons kwetsbaar voelen?

Ik ben zelf zo’n doe-het-zelver. Dat heb ik al vroeg ontwikkeld. Wat daaronder leeft is schaamte. Schaamte voor mijn gevoeligheid die toen nog werd gezien als zwakte. Wat ik meemaakte in mijn jonge jaren is uiteindelijk niet het ergst gebleken, maar dat ik het naast anderen in mijn eentje verwerkte, dat pijn en verdriet bij ons thuis niet gedeeld maar overleefd werd, dat maakte het schrijnend en heel alleen. En ik ben niet de enige. Ik heb inmiddels geleerd om veel meer samen te zijn en mijn kwetsbaarheid te delen met mijn partner, vrienden, kinderen en collega’s. Maar altijd schuilt er ook nog schroom in. Herken je het dat je op allerlei momenten stilletjes lijdt en dat liever niet kenbaar maakt?

Misschien ben ik daarom nu zo’n groot voorstander van het creëren van plekken waarin we ruimte maken voor openlijk huilen, openlijk delen en lachen, openlijk rouwen en samen zijn. Dat doen we in onze opleiding tot stembevrijder, maar ook in allerlei andere programma’s die we aanbieden. En wat natuurlijk zo fijn is, is dat we in die programma’s zingen. dat alles wat in ons leeft expressie kan krijgen. Expressie geeft ruimte, beweging, lucht, contact. En dat is wat het nodig heeft.

Ons lijden hoeft niet te worden opgelost. Ons lijden heeft contact nodig en een oordeelloze ruimte waarin dat contact zich kan verdiepen en onze liefde samenvalt met onze pijn. Samenzijn in het delen van pijn én kunnen ervaren dat daar muziek in zit. Dat er klank en een lied in ons leeft dat gezongen wil worden. een klank, een lied over onszelf, ons leven, ons geluk, en ook ons verdriet.

Sinds een tijdje bieden we het programma Nieuwe Ruimte aan. Daarin is ruimte voor wat ik hierboven beschrijf. Dit gebeurt in een wat grotere groep van ongeveer 50 mensen, zowel in de vorm van een halve als een hele dag.

Hieruit voortkomend is het verlangen ontstaan om een programma te maken waarin we met een kleinere groep van 10 mensen samen komen om dit thema dieper te onderzoeken. De naam van dit programma is de Stem van Rouw en Liefde.
Voel je dat hetgeen waar jij pijn in ervaart, een groot of klein verlies dat in jou leeft, meer naar het licht gebracht wil worden? Ben je gewend er alleen mee te zijn en verlang je naar contact? Dan zijn deze programma’s misschien precies voor jou gemaakt.

En ook zonder een verlies of verdriet dat vooraan ligt in jouw leven, hebben we een rijk scala aan mogelijkheden om tot expressie te komen en het geluk van zingen te ervaren. Voel je natuurlijk ook welkom bij die activiteiten. Zoals van Dantzig schrijft, wij zijn niet gemaakt om alleen te lijden, evenals we niet gemaakt zijn om alleen lief te hebben.
Laten we samen komen.

Weet je heel welkom!

Liefs,
Sarah

PS Onze nieuwe folder van ‘Ode an die Freude’, de 2-jarige Opleiding tot Stembevrijder, is beschikbaar.  Misschien schuilt er wel een stembevrijder in jou? We starten een nieuwe opleidingsgroep vanaf 2 oktober. Stuur ons een mailtje als je de folder wilt ontvangen.