Het is woensdagochtend. We zitten met alle collega stembevrijders uit het Centrum in een cirkel op de grond. We zingen. We delen. We hebben het over het werk en hoe we allemaal toch zo anders zijn daarin. Zo is voor de ene collega ‘lichtheid’ de ingang van het werk, terwijl de ander niet genoeg kan krijgen van de tranen die vrijkomen bij deelnemers tijdens het zingen. De ene collega denkt wel eens ‘goh, zou ik niet wat lichter moeten zijn?’, terwijl de ander mijmert ‘is mijn lichtheid te oppervlakkig, ga ik wel diep genoeg?’.
Terwijl ik iedereen hoor in zijn of haar eigenheid voel ik een warmte ontstaan in mijn hart. ‘Wat een rijkdom!’, denk ik. We zijn allemaal zo anders en zo eigen. En dat is precies de bedoeling. Ik zelf houd bijvoorbeeld enorm van proceswerk bij deelnemers tijdens workshops en het kan mij dan niet diep genoeg gaan. Dus ik ben dan zo’n stembevrijder die wel eens denkt ‘oei, wordt het niet te zwaar? Is het wel licht genoeg?’ Het zou natuurlijk kunnen dat dat voor een deelnemer zo voelt. Tegelijkertijd voelt het voor mij eigenlijk nooit zwaar, omdat ik voel dat in elke emotie, als je hem maar de volle ruimte geeft om er helemaal te mogen zijn, vreugde zit. Vreugde is de diepste ondertoon. En muziek is onze gids ernaartoe.
Jan zei het mooi terwijl we zaten in de cirkel, ‘vreugde komt vanzelf’. En zo is het echt. We voelen, we zingen, we delen, we huilen, we lachen en opeens is daar die onderlaag die zich aandient. Die grotere ruimte die schuilgaat onder alle emoties, gevoelens en gedachten. Die ruimte ademt vreugde en schoonheid. Jan vatte het afgelopen dinsdagavond tijdens onze oriëntatiebijeenkomst voor de 2-jarige opleiding ook goed samen. Hij beschreef hoe de opleiding een proces is van ‘ja’, naar ‘auw’, naar ‘hoera!’.
Ja, auw, hoera!
Vaak willen we wel ‘ja’ en ook graag ‘hoera’, maar slaan we de ‘auw’ liever over. Maar wat nou als je ook van de ‘auw’ kunt genieten? Wat nou als dat de ingang blijkt te kunnen zijn naar jouw vreugde? Overigens kan het andersom ook goed gebeuren dat het je overgeven aan vreugde, aan je lichtheid, zo spannend en onbekend is dat je plotseling weer in je ‘auw’ terechtkomt. En als je dan in je pijn terechtkomt dan is ‘ja’ altijd weer de ingang. ‘Ja’ is jezelf durven toevertrouwen aan wat er nu is. Soms betekent dit dat we letterlijk het woord ‘ja’ zingen en soms is het de intentie waarmee we ‘auw’ zingen. En vanuit die intentie, het toestaan van wat er nu leeft, zal dat wat er leeft weer in beweging komen. Terwijl dat wat we afwijzen in onszelf juist vast komt te zitten. Iets wat er mag zijn zal vanzelf weer doorstromen in iets anders. Dat kan niet anders, omdat verandering, beweging en stroming een wet van de natuur is. En dus ook een wet van ónze natuur.
Onze vrijheid zit hem niet in het thuiskomen in vreugde en daar dan voor altijd in proberen te blijven (lees: controle), maar onze vrijheid zit hem juist in dat we voelen dat het een constante beweging is (lees: durven vertrouwen). Steeds weer tussen ‘ja’, ‘auw’ en ‘hoera’, in welke volgorde dan ook. Dat is het proces van stembevrijding, of ook wel van mensbevrijding.
Wat is jouw ingang? Hoe zou jij willen zingen? In een kleinere groep, of juist 1-op-1, of liever in een hele grote groep? Wil je een dag, een avond zingen of zelfs een hele vijfdaagse retraite lang? Of roept je eigen zingen én het zingen van de ander je zo dat je geïnteresseerd bent in onze opleiding?
In ieder geval: je bent welkom bij onze veelkleurige stembevrijders!
