Dat zeg ik vaak tegen deelnemers aan onze opleiding en in mijn programma’s als we bij het thema ‘Loslaten’ de ‘valoefening’ doen. We vallen dan met ons bovenlijf voorover en geven in die val ons volle geluid dat we meenemen als we weer omhoogkomen. Overgave en loslaten, het is niet maar wat meebewegen met wat er komt, maar het is een stevigheid waarmee je bereid bent te volgen wat zich op je levenspad aan je ontvouwt. Die stevige bereidheid kun je in die oefening voelen. Het laat je ervaren hoe ruim je bent als je je daaraan over geeft.
En soms doet zich iets voor in mijn leven waardoor ik de lessen die ik geef, zelf ineens in een diepere laag nog meer begrijp. Zoals ook nu: In de afgelopen maanden heb ik een moeizame gang doorgemaakt. Ik voelde mij een rups in een kleverige cocon en kwam maar heel moeizaam naar de uitgang daarvan. In dat proces voelde ik wel mijn bereidheid om in die cocon te zijn. Het was er donker, er was weinig lucht en er was vooral een groot niet weten.
Zoals velen van jullie hebben kunnen meelezen in vorige nieuwsbrieven, ben ik sinds 1 januari directeur geworden van het Centrum voor Stembevrijding. Een grote klus die ik op me nam en naar al gauw bleek, misschien een te grote klus voor mij alleen. De coronacrisis deed vrij snel zijn intrede en bedrijfsmatig lag de boel plat. Er kwam niets meer binnen op jullie hartverwarmende donaties na. In die periode ben ik in die cocon terecht gekomen en leefden er vragen in mij over de bedoeling van dit alles, over mijn plek in het Centrum, over mijn diepere verlangens in het leven, over verantwoordelijkheidsgevoel, over vrijheid en autonomie. En in eerste instantie zat ik klem, vooral in het idee dat ik niemand teleur mocht stellen als ik andere keuzes zou maken die inmiddels in mij opkwamen. Ik was moe en voelde mij leeg.
En plotseling was daar op een zondagochtend toch ineens een doorbraak. Ik wist iets en er was geen weg meer terug, alleen maar een bereidheid om hiernaar te luisteren en de consequenties ervan te dragen. Het betekende het volgende: Ik laat het directeurschap van het Centrum weer los. Ik neem een lange pauze in het werk. Ik ga een paar maanden naar Santiago de Compostela lopen. Ik ga ervaren hoe mijn pad er uit ziet als ik alleen naar mijn innerlijke stem luister die ik misschien wel het beste kan horen in de natuur.
Dus dat ga ik allemaal doen. En ik voel dat ik daarmee ook iets offer. Mijn plek in het Centrum, mijn jarenlange vertrouwde en dierbare samenwerking met Jan en ons team, het contact met alle mensen die ik mocht begeleiden in de afgelopen jaren. Helemaal weg ben ik niet. Soms zal ik nog ergens verschijnen, zoals in het weekend De Stem van Intimiteit in november omdat dit thema me zo na aan het hart ligt en in sommige (online) mantra-activiteiten. Maar verder voelt het wel als even alles doorknippen. Op adem komen. Opladen. Ruimte maken voor mijn eigen stem.
Corona was bedrijfsmatig een domper als start, maar voor mij persoonlijk heeft het een proces helpen versnellen waar ik nu blij mee ben. Ook in de wetenschap dat het Centrum in hele goede handen gaat zijn.
Mijn dierbare collega Anna Fernhout neemt het stokje van mij over. Met haar ondernemersdrift, frisse energie, eerlijke kijk op het leven en haar toewijding aan ons werk denk ik dat het Centrum op dit moment niet in betere handen kan komen dan in die van haar.
En ik laat los. Wat ik nooit verwacht had gebeurt toch. En ik voel mij bereid het te volgen.
Intussen wens ik je alle goeds en ontmoet ik je graag weer een volgend moment, ergens in de tijd.
Warme groeten,
Sarah Jens
Reactie van Anna ‘Loslaten is een besluit’, schrijft Sarah. Zo is het. En haar besluit nodigde mij uit om zelf ook een groot besluit te nemen. Niet eentje van loslaten, maar juist eentje van aannemen.
Ik zou hier kunnen schrijven dat het een moeilijk besluit was, dat ik erover heb moeten wikken en wegen. Maar ja, dat is gewoon niet waar. Ik stond enorm perplex van de keuze van Sarah. Van de helderheid erin en daarmee het definitieve karakter ervan. En ik voelde, toen Sarah mij vroeg of ik de leiding zou willen overnemen, meteen, vanuit m’n tenen, tot in elke cel: JA! Ik wil! In het nemen van dit besluit voel ik zo’n hoeveelheid energie vrijkomen in mezelf. Want man oh man, wat ben ik dol op dit werk. De eenvoud, diepte en kwaliteit van verbinden die stembevrijding in zich draagt maakt dat ik een sterk geloof heb in de heilzaamheid en de importantie van dit werk.
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik me enorm gezegend voel om de leiding te gaan overnemen van het Centrum voor Stembevrijding. Ik voel me geroepen. Daarbij ervaar ik ook een diepe dankbaarheid dat ik deze stap ga zetten, te midden van mijn collega’s die zo hebben bijgedragen aan mijn groei als stembevrijder en als mens de afgelopen jaren.
Reactie van Anna