Bob Fosko

We leven in uitzonderlijke, ongekende tijden. Hoe is het met jou? Ben je in verwarring, ongerust, hoopvol, laconiek? Ben je gezond? Ben je in staat om te vertrouwen? Ben je gelukkig?

Deze column is een pleidooi voor gelukkig zijn, juist nu. Ik denk dat dat goed is voor je immuunsysteem. En dat dat goed is voor de wereld om je heen, misschien zelfs wel voor onze groepsimmuniteit. Hebben we dat dan in de hand, gelukkig zijn? Nou, wie weet wel meer dan we denken. En kan dat wel, hoort dat wel, gelukkig zijn, terwijl er mensen eenzaam sterven, lijden, in stressvolle omstandigheden verkeren, in tal van andere landen nog veel meer dan bij ons? Is dat niet een groot gebrek aan compassie? Of dichterbij gebracht: mag ik opgewekt zijn als jij bang bent, of ongerust? Ik denk het wel, tenminste als mijn opgewektheid oprecht is en niet een geforceerde poging om jou op te beuren omdat ik eigenlijk jouw lijden niet kan aanzien.

De crisis waarin we verkeren legt van alles bloot. Ik denk dat we met z’n allen een groeispurt doormaken, op allerlei niveaus. We kunnen van alles niet, er is ons van alles afgepakt, en dat is soms irritant, soms ronduit afschuwelijk, en soms trouwens ook eigenlijk wel fijn. Maar het brengt ook hele wezenlijke transformaties, juist omdat we op onszelf worden teruggeworpen. Ik zie het bij anderen, ik zie het bij mezelf.

Een voorbeeld
We geven deze weken onze opleidingsgroepen online. Wie had dat nou toch kunnen denken? Stembevrijding per beeldscherm? Ja, dat blijkt te kunnen. De eerste keer voelde ik me na afloop wat onbestemd. Het duurde even voor ik me realiseerde waarom dat zo was, maar ineens zag ik: ik mis het afscheid. Want hoe gaat doorgaans het einde van een opleidingsdag? Nou, er is dan van alles gebeurd met de deelnemers, ze komen afscheid nemen, dat gaat vaak gepaard met dankbetuigingen, zoenen en stevige omhelzingen. Heerlijk. En hoe ging het nu? We zwaaiden met z’n allen naar elkaar. We wierpen kushandjes. En dat was het dan. Voor mijn ego is dat helemaal niet fijn. Mijn ego is altijd bang dat er hier en daar mogelijk ontevreden klanten tussen zitten en wil dus maar een ding: geruststelling. Dankbetuigingen, zoenen en stevige omhelzingen. Nog steeds, na al die jaren? Ja, nog steeds.

Vreemd eigenlijk. Want ik ben me van dit fenomeen al heel lang bewust en ik heb er trouwens ook allerlei stappen in gezet, ik ben echt minder afhankelijk van de goedkeuring en bevestiging van anderen dan ik vroeger was. Maar ik kwam nu weer een nieuwe, wat diepere laag tegen. En eigenlijk was dat goed nieuws. Want ik had nu opnieuw de mogelijkheid om in die behoefte aan geruststelling de onderliggende pijn te erkennen. Oude pijn, maar nog altijd sluimerend aanwezig, en nu ineens weer voelbaar. Au. Maar ik voelde nog iets: mijn eigen vermogen om die pijn gewoon zelf te verdragen. De pijn hoefde niet weg, kon even gevoeld worden, en daardoor transformeerde er iets: ik kreeg eigenlijk meer ruimte. En daarin kon ik ook ineens voelen: ik ben genoeg. Ik weet niet of mijn klanten allemaal tevreden zijn, mogelijk niet. Maar ik heb gegeven wat ik te geven had, nu, en dat is het. Het is minder dan ik wellicht had kunnen geven als ik, nou ja, verlicht zou zijn. Maar het is meer dan wanneer ik deze dag niet gegeven had. Dit is het. Het is genoeg. Zelfs als het voor sommigen misschien te weinig is.

Is dit een groeispurt?
Ach, op wereldschaal stelt het misschien niet veel voor. Maar ik was er heel blij mee. Iets in mij verzachtte, en het stemde me dankbaar. Je zou ook kunnen zeggen: er welde vanbinnen dankbaarheid in me op. En dankbaarheid is een van de allerfijnste gevoelens die bestaan. Dankbaarheid maakt ons gelukkig. Dankbaarheid is misschien wel de belangrijkste sleutel tot ons geluk. Dus laten we alles aangrijpen om die dankbaarheid op te zoeken.

Bijvoorbeeld: muziek. Het blijft toch een wonder? Muziek die ons schoonheid brengt en troost en opwinding en verwondering. Levendigheid, ja, puur geluk! Dus, lieve lezer, zing en speel! En geniet ervan! Wees er dankbaar over en gelukkig. Ik denk echt dat Fosko gelijk heeft: geluk is ons beste verweer. Ik heb het niet over een oppervlakkige blijheid die als een sausje de ellende eronder probeert te verbergen. Nee, ik heb het over de diepe laag van vreugde en schoonheid die we met onze muziek kunnen aanraken en die door alles heen altijd intact blijft. Laat je niet stoppen door gedachten of beelden die je willen wijsmaken dat jij dat niet kunt. Parkeer ze maar even, vertel ze dat je nu even geen tijd voor ze hebt. Want we hebben iets belangrijkers te doen: ons geluk opzoeken. En muziek is daarbij misschien wel onze beste bondgenoot. Van zingen word je gelukkig, en zingen stelt je ook in staat om je liefde te geven, om je hart te laten spreken.

Laat je hart zingen
Als je dan toch bezig bent: zing of speel eens voor een ander, dichtbij of ver weg. Neem iemand in gedachten, of een hele groep. En stuur je liefde in de vorm van muziek. Uit dankbaarheid voor wat anderen doen of voor wie ze zijn. Of uit compassie voor wat ze doormaken. Of misschien wel om ze te vergeven voor wat ze jou of anderen hebben aangedaan. Zing en uit je pure liefde. Dat is vast heel goed voor je immuunsysteem.

We hebben natuurlijk veel van onze activiteiten moeten verplaatsen. Hieronder lees je daar veel meer over (ook over ons online aanbod!).

Je bent van harte welkom, zodra het leven dat weer toelaat.

Jan Kortie