In 2013 volgde ik voor het eerst een workshop stembevrijding. Ik was geïnteresseerd in de Vooropleiding en wilde doormiddel van deze workshopdag kijken of dit iets voor mij zou zijn.

Ik weet nog dat ik na afloop thuiskwam en dat mijn vriendin vroeg: En? Was het leuk?

Ik wist even niet hoe ik moest reageren… Leuk?! Nee, ‘leuk’ dekte de lading niet…

Was het fijn dan? Nou fijn?…ook niet persé fijn…Oh…dus je gaat die vooropleiding niet doen?

Jawel, ik ga die vooropleiding wel doen ja! Huh? Ja!

Kortom, ik wist niet zo direct wat ik er nou van vond, van stembevrijding, maar wèl dat ik er meer van wilde weten en ervaren. Ik was die dag aangeraakt op allerlei gebieden. Ik was verbaasd geweest, had me heel ongemakkelijk gevoeld, werd op vreemde momenten intens geraakt, ik had het idee dat ik bij mijn mededeelnemers recht naar binnen had mogen kijken en ik had totaal anders gezongen dan ooit daarvoor. Kortom, ik was best een beetje van slag en zeer gefascineerd. Dit paste niet in een vakje, leuk, fijn of mooi. Het was nogal veel en allesomvattend.

En tegelijkertijd was wat we deden heel eenvoudig geweest. We werden uitgenodigd contact te maken met wat er op dat moment in ons leefde, in ons lijf en in ons gemoed en om daar vervolgens klank aan te geven; om de waarheid van dat moment te bezingen, niets meer en niets minder.

In het dagelijks leven zijn we vaak gewend om onze gevoelens, en dan vooral de minder prettige zoals spanning, irritatie, verdriet, boosheid weg te stoppen. Die lijken onhandig en onbruikbaar en daarmee ongewenst. Maar ik ervaarde die dag, dat juist op het moment dat er aanvaard werd wat er was, prettig of minder prettig, er ruimte ontstond en dat de muziek ging stromen. Dat op dat diegene samenviel met zichzelf, met het moment en hoe bevrijdend en verbinden dat was.

Ik deed dus de vooropleiding en daarna de tweejarige opleiding en sinds juni 2017 mag ik mezelf ook stembevrijder noemen. Ik kan zeggen dat de fascinatie en de allesomvattendheid van dit werk voor mij gebleven is. De eenvoud en tegelijkertijd de diepgang raakt me keer op keer.

Hoe tranen kunnen zorgen dat iemand smelt, hoe klank geven aan boosheid iemands kracht naar boven brengt, iemands autonomie. Hoe het bezingen van verlangen tegelijkertijd pijnlijk en van grote schoonheid kan zijn. Hoe het delen van verdriet voor een grote verbondenheid en troost kan zorgen.

Ik werk vanuit de overtuiging dat alles er toe doet. Ik werk graag met studenten van (muziek)theateropleidingen. En ik geef af en toe workshops voor acteurs en theatermakers. Voor het Centrum voor Stembevrijding ontwikkel ik momenteel  de workshop: Zeg eens nee! Een workshop waarin de deelnemers hun autonomie versterken door hun eigen Nee al zingende te onderzoeken.