Alexander Poels
Stembevrijder - mannenworkshops
Ergens heb ik het idee dat er een ‘wilde man’ in iedere man schuilt. Die is er nog steeds, maar die mag er vaak niet meer zijn. Eerder zien we macho mannelijkheid. Dat zich uit in het overschreeuwen van jezelf. Zo van: Wie heeft de grootste auto? Dat is niet de mannelijkheid die ik bedoel. Ik bedoel meer de archetypische mannelijkheid, die natuurlijk ook in vrouwen zit. En die oer-mannelijkheid wil ik aanraken in mijn workshops.
Bij mannen zie je vaak dat ze wat competitief zijn naar elkaar. Vaak gaat het dan over werk, wat je verdient, beetje alsof je elkaars concurrent bent, vaak met een komische ondertoon. Of dikwijls gaat het helemaal nergens over met mannen onder elkaar. Mannen praten niet graag over waar ze over twijfelen. Mijn motto is: waarover je niet kunt praten, daarover moet je zingen. Iedereen heeft een geschiedenis, soms met trauma’s, vaak met twijfels, pijn of frustraties. Tijdens de mannenworkshop praten we niet in detail over persoonlijke verhalen, het komt via klanken naar buiten, in dit zingen klinkt het eigen verhaal door.
Mijn eerste ervaring met stembevrijding was tijdens een intensieve management leergang die ik volgde. Al in september werd aangekondigd dat zingen het hoofdprogramma zou zijn in de tweedaagse van februari. Sommige deelnemers raakten wat geïrriteerd van die mededeling: wat heeft zingen nu met leiderschap te maken? Na afloop van de opleiding noemden veel deelnemers dit het beste wat ze hadden meegemaakt. We zaten in een nostalgisch theater, op het podium stond een vleugel en toen kwam Jan Kortie langs. Die heeft ons die dag allemaal, op één na, aan het zingen gekregen. De zenuwen gierden door mijn lijf, als allerlaatste stapte ik naar voren om naast de vleugel van Jan te gaan staan.
Ik heb een lied gezongen waarvan ik niet meer weet wat ik nu gezongen heb, maar wel dat ik na afloop de tranen over m’n wangen had stromen. Niet dat ik mij verdrietig voelde, maar juist dat ik me erg vrij voelde.
Daarna is stembevrijding in mijn leven gebleven. Las erover, volgde de leergang Michelangelo bij Marjo Brenters en koos voor de tweejarige opleiding. Bij Michelangelo was ik de enige man en tijdens de opleiding waren wij mannen ook zwaar in de minderheid. Diep van binnen voelde ik: daar ligt mijn missie. Tijdens de opleiding dacht ik na over een ‘heilig project’, wandelend in het bos. Staande bij een reus van een boom besefte ik: mijn project zal gaan over mannenkracht. Dat ben ik blijven doen.
Stembevrijding is niet: iemand leren zingen. Ik kies de stem als ingang om bij diepere emoties te komen. Als je dat alleen pratend doet dan gebeurt dat eigenlijk niet. Het gaat over het (durven) loslaten van geluid. Allerlei emoties die in je lijf zitten, trillen los. Dat kan de schaduwzijde zijn, maar ook de overvloed die klinkt.
